Yakup Peygamber'in Uzağında

Bir roman okuyoruz. Tarih kitabı ya da bir inceleme değil… Tabii, tarihten önemli kareler var, Osmanlı'nın kuruluşuna uzayan; aşiretten beyliğe, devlete geçişe uzayan bir dönemden kesitler içeren bir roman. Savaşan kadınların ve savaşan erkeklerin ortak hikâyesi. Hepsi de aslında kendileriyle savaş halindeler; geçmişleriyle, töreleriyle, aşkları ile... Sonra birbirleriyle savaşıyorlar. Yeni şehirlere sahip olmak, güce, güçlere sahip olmak için savaşıyorlar. İhaneti yaşamak ve yaşatmak pahasına süregelen, bitmeyecek bir savaş! Yaşanan ya da doyasıya yaşanamayan ve yarım kalan aşklarla dolu hikâyeler… Çocukluk saflığından, yetişkin hainliğine uzanan acımasız haller; pişmanlıklar, ihanetler ve yanlışlıklarla bezenmiş hayatlar da var bu romanda. Söğüt kışlağında üşümekten mutlu olmak var; Domaniç yaylağında yıldızların altında özgürce uzanabilmek var; ait olmadığı topraklarda yaşamanın hüznü var bu romanda. Kadınlar var, kitaptaki cümlelerdekinden de derin anlamlar taşıyan… Yalnızlıkları var insanların… Tabii ki savaşlar var; “kazanılacaklar” uğruna canlar feda edilecek türden… Özetle, kadın gözüyle de bakılsa erkek gözüyle de, bu romanda; kazanmak da var kaybetmek de; gerçek hayatta olduğu kadar gerçek ve hüzünlü ve herkes için aynı anlamları taşıyan duygular var. …Kadınlar bir savaştan dönüp başka bir savaşa hazırlayacakları erkekleri için koştular. Kadınlar baştan aşağı sevince kesildiler; üzerlerine yapışmış ölümden ve yastan bir an olsun sıyrılarak hayata ne kadar da ihtiyaç duyduklarını gösterircesine, gençlerine doğru, tepeye doğru koştular. Adeta Selahaddin Eyyubi'nin kadınları gibiydi halleri o anda. Kadınlar hep birbirinin aynısı gibi sanki tüm zamanlarda. Üzerlerine yapışmış acı giysisini yırtıp özgür olmak istiyor ruhları. Ama gelin görün ki acıdan asla kaçamıyordunuz. Kadınlar, erkeklerden daha çabuk yakalandılar hep acıya. Kıstırılmaları daha kolaydı; çünkü bilekleri çok zayıftı. … Sen, insan olan sen, çok çabuk alışıyorsun pisliğe, siyaha, kire. Çünkü beyazdın, bembeyazdın doğarken ve en çok beyaz kirleniyor, en hızlı, en çirkin beyaz kirleniyor bu dünyada. Ve en çok beyaza yakışmıyor kararmak, en çok beyaz lanetliyor siyahla… …Çünkü bu topraklarda artık bana yalnızlıktan başka bir şey kalmadı. Heybem boş, bomboş… Rüyalarım dahi boş, rüyalarım tenha. Kendimi boş bir döşeğe nasıl bıraktıysam öyle uyanıyorum. Hiçbir rüya uğramıyor artık uykularıma. Beni köşe bucak kovalayan o paçoz, o zavallı, o yaralı kol bile yok artık. Eski kederlerim bile beni terk etti. Büsbütün bir yalnızlık içindeyim.